"Tu jest kino! Kina w łódzkim zapraszają"

Strona główna

Przedwiośnie powstało 1 stycznia 1930 r. w specjalnie do tego celu wybudowanym budynku należącym do Związku Majstrów Fabrycznych (dziś ul. Żeromskiego 74). Już w 1931 r. przeszło na system dźwiękowy i posiadało 700 miejsc. Kierownikiem kina był wtedy J. Lipski. Repertuar składał się z filmów premierowych oraz powtórzeń. Tak pisano o wczesnym działaniu kina: „Przedwiośnie nie potrzebuje reklamy, bo reklamę wyrabia sobie przez sprowadzanie pięknych w treści i grze filmów, które przyciągają doborową i sympatyczną publiczność łódzką”. W drugiej połowie lat 30., kino znalazło się na krawędzi upadku z powodu problemów finansowych. Wyszło z kryzysu wraz ze zmianą zarządu. Nowym kierownikiem kina został Edmund Giertkowski. Właścicielem nadal pozostawał Zarząd Majstrów Fabrycznych.

W lipcu 1929 roku powstał w Łodzi Amatorski Klub Filmowy. Jego zadaniem było m.in. szkolenie adeptów w grze filmowej i umiejętnościach realizacji zdjęć, a także rejestrowanie na taśmie filmowej aktualnych wydarzeń łódzkich. Swoją siedzibę miał obok Przedwiośnia. W latach trzydziestych, placówka przy Żeromskiego, podobnie jak inne kina w Łodzi, była pod dużym wpływem filmów amerykańskich. Repertuar zdominowany był przez kino gatunkowe. Królowały melodramaty, westerny i komedie.

Tuż po wojnie kino posiadało salę kinową liczącą 300 miejsc i trafiło w ręce Związków Zawodowych. W tym czasie Przedwiośnie pozostawało jednym z najpopularniejszych kin w mieście. We wnętrzu Przedwiośnia znajdowała się przepiękna duża sala z widownią i balkonem, która wprowadzała doskonałą atmosferę. W latach 60. XX wieku budynek kina został gruntownie przebudowany, dostawiono z prawej strony, bliźniaczą część, w której mieściła się restauracja Natasza. W późniejszym okresie swojego istnienia kino gościło wiele atrakcyjnych wydarzeń kulturalnych. Odbywały się w niej m.in. Festiwal Filmów Monty Pythona, pierwsze edycje Forum Kina Europejskiego, Festiwal Filmów Czarno – Białych czy Spotkanie z Kulturą Żydowską.

Obecnie w budynku znajduje się prywatny teatr V6, który przez pewien okres czasu  dzielił swoją siedzibę z kinem. Teatr powstał z pomysłu Anny i Tomasza Filipiaków. V6 jest grupą taneczną, która przez wiele lat ubarwiała swymi występami przeróżne imprezy firmowe. Po zamknięciu Przedwiośnia sala kinowa została wystawiona na przetarg, który wygrali właśnie Państwo Filipiak. Kino przeszło wówczas gruntowny remont. Szklany front po kinie zastąpiono murowaną ścianą z oknami. Zbudowano scenę. Odświeżono zaplecze. Swojego czasu scena V6 była także wynajmowana m.in. przez artystów z Teatru Muzycznego. Działalność Przedwiośnia  jeszcze przed ostatecznym jego zamknięciem była przerywana. Miało to miejsce miedzy początkiem roku 2004, a marcem roku 2005. Ostatecznie jednak po ponad rocznej przerwie kino powróciło. Dokładnie 21 marca, w pierwszy dzień wiosny. Wówczas na inaugurację o godz. 18 zaplanowano koncert ,,Nowej Orkiestry Kameralnej” Wstęp był wolny. Następnie rozpoczęła się  brazylijska noc filmu i tańca. Zaprezentowano m.in. filmy: Miasto Boga i Moro No Brazil. Później całość zwieńczył pokaz Capoeiry, brazylijskiej sztuki walki. Tak o przyszłości kina wypowiadał się jej właściciel Zbigniew Sieńczewski: „Będziemy zapraszać szkoły na kolorową akademię, czyli lekcje muzyki na żywo. (…) Przewidujemy także złotówkę zniżki za każdy zielony element garderoby, czyli skorzystamy z pomysłu sprawdzonego w Cytrynie, gdzie zniżki przysługują za żółte ubrania”.  Odniósł się on  także do stanu kin kameralnych i ich działania: „Kina kameralne znajdują niszę na rynku, ale duże, zwłaszcza znajdujące się na uboczu, nie są w stanie utrzymać się tylko z wyświetlania filmów. W porównaniu z multipleksami nie są atrakcyjnym partnerem dla dystrybutorów. Stąd biorą się pomysły na ich niestandardowe funkcjonowanie”. Ostatecznie pomimo takich pomysłów kino Przedwiośnie nie utrzymało się na rynku.

oprac. Sebastian Michalak, opieka merytoryczna: dr Ewa Ciszewska
Metryka została wykonana w ramach zajęć Łódź filmowa. Warsztat badawczy prowadzonych przez dr Ewę Ciszewską w semestrze zimowym roku akademickiego 2014/2015 na kierunku kulturoznawstwo na Uniwersytecie Łódzkim.

[print_gllr id=2448]