Kino Popularne powstało 18 stycznia 1958 roku. Zamknięte zostało prawdopodobnie w lutym 1981 roku. Wtedy właśnie w „Dzienniku Łódzkim” przestały ukazywać się informacje o jego repertuarze. Mieściło się ono przy ulicy Ogrodowej 18. W jego bliskim sąsiedztwie istniało w tym okresie pięć innych kin – Pionier na ulicy Franciszkańskiej 31, Świt – Bałucki Rynek 5, Halka – Krawiecka 3/5, Flora – Zawiszy Czarnego 22 i Zachęta na Zgierskiej 26.

Sam budynek należał do kompleksu fabrycznego Izraela Poznańskiego i wybudowany został w 1904 roku. Pod względem architektonicznym nie odbiega on charakterem od innych budynków imperium łódzkiego ,,króla bawełny’’. W budowli dostrzec można elementy architektury gotyckiej, a także wpływy neorenesansowe. Zanim otwarto w nim kino, pełnił wiele różnych funkcji.

Początkowo służył jako stołówka robotnicza, a także dom kultury, w którym odbywały się koncerty i inne widowiska. W 1923 roku z inicjatywy Józefa Pilarskiego, aktora Teatru Polskiego, w tym miejscu rozpoczął swoją działalność Teatr Popularny. Pilarski chciał oswajać robotników z teatrem, nie uprawiając przy tym agitacji politycznej. Idea ta spodobała się ówczesnemu dyrektorowi zakładów Poznańskiego, Józefowi Wolczyńskiemu, dlatego zgodził się udostępnić lokal przy Ogrodowej 18. Teatr od razu odniósł sukces i cieszył się dużą popularnością, szczególnie wśród łódzkich robotników. Przetrwał do wybuchu II wojny światowej.

W 1958 roku powołane do życia zostało kino. Niektóre źródła podają, że w okresie powojennym istniał tam także dom kultury, z którym związany był znany Zespół Pieśni i Tańca POLTEX, jednak nie podają żadnego przedziału czasowego, w którym zamykałaby się jego działalność.

Kino funkcjonowało pod taką samą nazwą jak teatr, co sugerować może świadome odwoływanie się do jego proletariackiej specyfiki. Popularne było kinem II kategorii i posiadało jedną salę, w której znajdowały się 374 miejsca. Seanse odbywały się we wtorki, środy, czwartki, soboty i niedziele. W dni powszednie o godz. 16.00, 18.00 i 20.00, w niedziele i święta również. W okresach letnich grano jedynie dwa seanse dziennie. Kino posiadało 8 gablot, w tym dwie na frontonie budynku.

Repertuar kina zdecydowanie skupiał się na filmach rozrywkowych, ówczesne władze zwracały uwagę na zbyt małą ilość filmów zaangażowanych. Dominowały produkcje zagraniczne – amerykańskie, francuskie, radzieckie, czechosłowackie, japońskie i meksykańskie, ale nie brakowało również filmów polskich. Zależnie od godziny projekcji występowały ograniczenia wiekowe – od 12, 15 i 18 lat. Filmy bez ograniczeń wiekowych pojawiały się dosyć rzadko, co świadczy o tym, że oferta Popularnego adresowana była głównie do publiczności dorosłej. Popularne nie było kinem premier, filmy docierały do niego później, czasem nawet o kilka miesięcy, niż do kin I kategorii. Nie odbywały się w nim poranki dla dzieci, pokazy specjalne, ani żadne inne projekcje, które wykraczałyby poza klasyczną ofertę kina.

Kino Popularne zakończyło swoją działalność po 23 latach, w lutym 1981 roku. W 1990 przy Ogrodowej 18 otworzono pierwszy w Łodzi salon bingo. Utrzymał się on do lat dwutysięcznych. Następnie w budynku powstał sklep ,,Biedronka’’, który mieści się pod tym adresem do dzisiaj.

oprac. Aleksandra Żabowska; opieka merytoryczna: dr Ewa Ciszewska
Metryka została wykonana w ramach zajęć Łódź filmowa. Warsztat badawczy prowadzonych przez dr Ewę Ciszewską w semestrze zimowym roku akademickiego 2014/2015 na kierunku kulturoznawstwo na Uniwersytecie Łódzkim.